Voice of heart (my poems)

आनंदाचे क्षण मी वेचत असताना , हसत-हसत जगताना नकळत तू समोर येतोस , आणि मग माझ्या डोळ्यात तू पाणी अणतोस । मग पुन्हा तुझ्यासाठी व्याकुळ होते, पुन्हा तुझ्या आठवणीत गुंतते , पुन्हा मनातून खचते , पुन्हा वेड्यासारखी तुला शोधत बसते । मग सतत तुझी ओड मला सलत रहते । तू सुखात तर असशील ना ? ही एकच हुरहुर मनाला लागुन रहते । तू अवती-भोवती नसताना , तुझा चेहरा मला सारखा छळत राहतो । मनातला गोंधळ एकसारखा चालत राहतो । अगदीच मग मी गळून पड़ते 'एक सुखलेल्या फुलासारखी ' मग पुन्हा मीच मनाला आवरते, स्वताला सवारते। आणि पुन्हा मरत चालल्या मनाला उभारी देते । पुन्हा मग आनंदाचे क्षण मी वेचत असताना , हसत-हसत जगताना नकळत तू समोर येतोस , आणि मग पुन्हा माझ्या डोळ्यात तू पाणी अणतोस ।

जगाच्या मृगजळामागे माणूस सतत धावतो , धावता धावता तो स्वतालाच विसरतो । स्वताच अस्तित्व निर्माण करता करता , छोटयातला छोटा सुखाचा क्षण ही तो गमावतो । खरे सुख शोधता शोधता तो कधी लोभी बनतो हे त्याचे त्यालाच कळत नाही । आणी कळले तरी त्याला ते वळत नाही । प्रत्येक पायरी चढता चढता जगाचा विचार तो आधी करतो । प्रत्येक वेळी तो स्वताचे अस्तित्व आहे हे सिद्ध करण्यासाठी खटपट करतो । एक आकांशा पूर्ण होते न होते ती दूसरी पूर्ण करण्यासाठी खटपट करतो । आणी शेवटी जगाच्या मृगजळामागे धावता धावता त्याचा एक दिवस अंत होतो .

आली पावसाची सर , केले तिने मनात घर । साचला डोळ्यात जुन्या आठवणीचा थर । आली पावसाची सर , येते ती जोरात अशी की , विमानाचा वेग ही मागे पडे । वायुचा तालावर ती नाचते अशी की, कोणी ही तिचा पुडे फीके पड़े । क्षणात येउन,पक्षा सारखी जाते निघून । मी मात्र जाते जुन्या आठवणीत चिंब भिजून । रुपे तिची एवढी पाहून थक्क होउन मी जाते , गिरगीटाला ही मग तीं मागे पाडते । कधी मज भासे ती दुर्गे एवढी रागीट तर कधी चंद्रा सारखी सौम्य । ती येताच कानात सुर तिचा घुमे असा की पैंजण वाजे नवधुचे , जाते ती अशी की ओड लागे मनाला, aani घोर लागे जीवाला । मग सगळे आशा करतात ती परत लवकर येइल याचे .

Teacher is such a creature, Who is more than a preacher, Just like a mother. They may behave like rock, But are very soft soft at heart. They take us in right directions, And are always happy to do our corrections They not only mould a clay, But also teach us to play. They teach us to laugh, They teach us to cry. They teach us in our own imagination we should fly. They are like catalyst Understanding them is like a mist. When you are sad they give you a helping hand. And always by your side they stand. So I thank god to send teacher divine, Who are eveready to make us shine.